We noemen onze dochters Luna en Iris, en onze zonen Lucas en Jules. Onze dokters leggen de eed van Hippokrates af en onze musea lijken wel antieke tempels. Carpe diem, zeg maar yolo, is onze levensfilosofie. We openen dozen van Pandora, lopen marathons, steken (heel soms heel even) onze middelvinger op en noemen onze bedrijven en raketten Midas en Artemis. En onze schrijvers, muzikanten (ja, ook metalheads), tattoozetters, politici, theatermakers en andere kunstenaars blijven maar putten uit ...

Werkelijk overal in Rome duiken de Romeinse dichter Ovidius en zijn verhalen op. Als je ze tenminste ziet. Op de Piazza del Popolo en de Piazza della Repubblica, in de Villa en het Palazzo Farnese, op de drukke Corso, in het Circo Massimo, op het Tibereiland… En natuurlijk in alle grote en kleine, bekende en minder bekende Romeinse musea. Het wemelt er van personages uit de Metamorfosen, menselijk gedrag uit De kunst van de liefde en de Liefdesgedichten, en verhalen uit De Romeinse kalender...

Het is een opvallende trend de jongste jaren: de intense aandacht voor het late en laatste werk van grote schilders. Aan the late Rafaël, Tintoretto, Rembrandt, Goya, Turner, Manet, Gauguin, Monet, Matisse en Pollock werden recent belangrijke tentoonstellingen gewijd. Er vond ook nieuw onderzoek plaats naar het werk dat deze kunstenaars aan het eind van hun leven maakten. Vaak leidt dat tot verrassende ontdekkingen en een herwaardering van het late oeuvre. Het laatste schilderij brengt nieuw...