Het is zover. De Barbaren komen eraan. Vandaag nog. Dat weten we zeker. We weten niet of ze vanuit het bos komen, vanaf de bergen of langs de rivier. Maar één ding is zeker: ze komen, en ze gaan ons aanvallen. We halen de kanonnen uit de kelders, hijsen de vlaggen en spelden onze medailles op. Zo weten ze dat we klaar zijn voor ze. Maar het probleem met de Barbaren is dat ze anders zijn dan wij. Ze komen nooit op tijd. Waar blijven ze nu?

Poc en ik vinden Merel op ons pad. Hij beweegt niet. Slaapt hij? Of is hij dood? Als je dood bent, ben je koud, zeggen ze. Merel is een beetje koud en een beetje warm. Misschien is hij maar een beetje dood? We gaan naast hem zitten en wachten. Niemand kan zo lang stilliggen. We weten het nu zeker: Merel is niet een beetje, maar echt helemaal dood. Zo kunnen we hem niet achterlaten …