Mijn backpack zeulde ik door drie treinstellen naar de zitplaats in één van de achterste wagons die ik besproken had. Ik zette hem op een bank. Door het open raampje woei een koel briesje naar binnen. Ik haalde diep adem en een grijns trok over mijn gezicht. Eindelijk eigen baas. Nog een dag, eigenlijk nog anderhalf uur, en mijn ouders hadden niets meer over mij te zeggen. Ik was vrij!

Nadia verlaat haar ouderlijk huis. Ze trekt liftend half Canada door op reis naar Vancouver Island, waar ...