Petar Tuskan (1978) benut het schilderij als een bron van inzicht. Een belangrijke drijfveer is zijn fascinatie voor het menselijk bewustzijn. Paradoxaal, als zo vaak, komt hij dichter tot de essentie daarvan door zich tijdens het schilderen vooral op het onbewuste te verlaten, zich in zekere zin in het schilderen te verliezen, zo de gekende wereld achter zich te laten en een nieuwe, eigenstandig tot leven gebrachte wereld te betreden. De wereld die Tuskan al schilderend creëert, is er een ...

Buitenman schildert een eigen wereld, een wereld die niet zozeer een vlucht uit de realiteit is, maar eerder een optimistisch tegenbeeld van de bestaande wereld. Het is verleidelijk om de doeken van Buitenman als utopieën zien. Plaatsen die niet bestaan, behalve dan in de verbeelding. Plaatsen die juist door de verbeeldingskracht van de schilder en zijn uitbundige stijl ook voor de kijker heel eenvoudig voor te stellen zijn. Plaatsen die als je ze eenmaal op een van Buitenmans schilderijen h...

Theo Eissens - Linea Recta from A to B

On 22 March 2015 the exhibition Theo Eissens - Berlin Calling opened at the Livingstone gallery with a series of new works: unique silkscreened images on canvas of abandoned and burdened places in and around Berlin.

Berlin played an important role in the life of Theo Eissens (Amsterdam 1952-2015). The title of this publication refers to the frequent trips he made from Amsterdam to Berlin and vice versa, and the recurrent long and short periods he lived a...

Hoe eenvoudig een liefde kan beginnen, zo zwaar kan diezelfde

liefde op de proef gesteld worden na een immens verlies. Vanuit

de wil het einde dat zich aandient af te wenden, dalen twee geliefden,

soms samen, soms ieder voor zich af in het donker van

hun herinnering, komen uit bij de liedjes die ooit hun verbond

bezegelden, en bij de roemruchte mythische liefdes die soms

voorbeeld, soms waarschuwing zijn.

In Winterlaken volgt Mischa Andriessen het spoor terug van

een liefde: van het onheilsoo...

Dwalmgasten is een bundel van uitersten, met gedichten over oorlogsgeweld en mensen die op de vlucht slaan, maar ook over grote levensvervullende liefdes, zoals die van het echtpaar aan wie het vergund is niet te hoeven meemaken hoe de ander sterft: ze veranderen tegelijk, zij in een linde, hij in een eik. Het liefdevolle en het verschrikkelijke sluiten elkaar niet uit maar vullen elkaar aan, de taal is dreigend en geladen. De dichter zoekt een verbindingspunt tussen het persoonlijke en het m...

Een zoon die nog altijd niet thuis is, een glimp van de buurvrouw aan de overkant, een vader die thuiskomt van zijn eigen begrafenis. Een politicus zoekt hereniging met zijn idealistische vader. Een jonge vrouw valt in een vreemde stad voor de man in pak die haar op straat aanspreekt.

De verhalen van Mischa Andriessen draaien vaak om een kleine, ontwrichtende gebeurtenis. Personages grijpen de geboden mogelijkheid om hun leven richting te geven of vinden in het toeval hun houvast. Andriessen ...

Mischa Andriessen volgt in Het Drogsyndicaat het verhaal van de zondvloed als straf voor een onverantwoordelijke omgang met mens, dier en plant, maar zijn focus ligt niet bij de hogere macht. In plaats daarvan belicht hij de menselijke worsteling tussen weten en doen, tussen zien wat je ziet en wat je wilt zien.

Het Drogsyndicaat is vooral ook het poëtische relaas van een liefde. Wat rest Naäma en Noach nog nu hun opdracht ten einde is en ze hun kinderen veilig aan land hebben gebracht? N...

De gedichten in Pieta gaan over dragen en dwalen, over rouw en roes. Over het verlangen te vallen, op te gaan in een moment, in een ander. Pieta sluit het drieluik over de liefde af dat Mischa Andriessen met Winterlaken en Het Drogsyndicaat begon. Pieta gaat over het verliezen van een liefde, van een dierbare, over ouders en hun kinderen, zonen en hun vader. Zoals de musici Steve Earle en Justin Townes Earle en zoals zoon Ikaros die met de vleugels die zijn vader vervaardigde naar de zon opst...

Het zijn vaak enigszins verloren plekken en al te gewone, banale dingen, die de aandacht trekken van Gies Backes (Venlo, 1977). Een ouwe caravan, een deels overwoekerde motorboot, een rijtje afvalcontainers, een gehavend stuk vloer, een perk agaven. Door de bijzondere penseelvoering herkenbaar, maar niet fotografisch scherp geschilderd in zich enigszins terugtrekkende kleuren. Mensen lijken er net voor de komst van de schilder te zijn vertrokken. Onwillekeurig stelt de kijker er zich geen gal...

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Zo reist ook Gijs Dragt,

op de Noordwest-Veluwe, in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars.

Concrete aanleiding voor zijn foto’s zijn de schilderijen die Jos Lussenburg, Ben Viegers

en Jan van Vuuren maakten in de vorige eeuw. Gijs Dragt gaat op zoek naar de locaties

van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Soms lijkt het landschap

of de stad onveranderd, een andere keer blijkt het oude landschap totaal...