'Tergend langzaam beweeg ik over het gras tot vlak voor me de trampoline opdoemt. Als ik dichterbij kom, zie ik Pepijn op en neer springen alsof zijn leven ervan afhangt. Mijn schouders zakken en nu pas merk ik dat ik ongemerkt mijn adem inhield.

Pepijns ogen zijn gesloten, zijn krullen plakken als verlepte pijpenragers op zijn hoofd. Het is een wonder dat hij niet uitglijdt nu de trampoline is veranderd in een zwempoel. Water spettert alle kanten op, het spat op mijn gezicht en belemmert me ...