Leeft een lichaam nog als het alleen maar naar een beeldscherm

staart? Wat glinstert er tussen de ruïnes van de eenentwintigste

eeuw? Dat onderzoekt Maxime Garcia Diaz in deze spetterende

debuutbundel. Haar associatieve gedichten kronkelen, bedwelmen,

ontregelen, en wortelen diep in het digitale, het feminiene

en het hedendaagse. Flarden van nieuwsberichten vermengen

zich met academische theorie en uitgestorven webpagina’s uit

de jaren nul. In haar poëzie worden grenzen poreus – tussen

...