Papa en ik staan voor het paadje dat naar onze voordeur leidt. Aan weerskanten vormen geelbruine, dorre takjes van de seringenhaag een warrige, brede muur tussen ons en het huis in. Ik weet dat alles zal veranderen als we zo meteen het pad oplopen. Papa lijkt het ook te voelen. Zijn ogen glijden over de gevel van ons huis. Hij haalt diep adem en stapt dan naar de voordeur. Ik raap al mijn moed bijeen en volg hem naar binnen.

‘Niet omkijken, Camille’ neemt je mee naar Wijtschate, een dorp ...