Wat hebben kinderen werkelijk van ons nodig om uit te groeien tot zelfbewuste en zelfstandige volwassenen? Wat zijn helpende of belemmerende factoren in hun ontwikkeling? Hoe kunnen we een richtinggevende autoriteit zijn zonder autoritair te zijn? Wat als we, voorbij de kortetermijngedragscontrole, focussen op de ontwikkeling van onze kinderen op langere termijn, en dit zowel op fysiek, emotioneel, mentaal als sociaal vlak? Hoe kunnen we ons eigen onvermogen benutten als kans om zelf te groeien?

Er is niet één grote waarheid over opvoeding. Het leven is niet zo maakbaar als we zouden willen. In opvoeding vertrouwen we op ons innerlijke kompas. Maar soms is ons innerlijke kompas verstoord, omdat we onvoldoende aandacht geven aan wat we werkelijk denken, voelen en waarnemen. Dan dreigen we het noorden kwijt te raken en weten we niet meer hoe we onszelf en onze kinderen moeten sturen. We proberen ons te redden door krampachtig de controle vast te houden, waardoor onze focus op kortetermijngedragscontrole komt te ligg...