In theorie had België een van de meest vrije filmkeuringssystemen ter wereld. In films voor volwassenen (16+) kon zowat alles. Enkel films die voor kinderen bedoeld waren, moesten gekeurd en geschikt bevonden worden.

In de praktijk liep het helemaal anders. Tot in de jaren 1990 werden hele scènes uit films geknipt,

voor ze in de zalen kwamen. Distributeurs deden er immers alles aan om hun films Kinderen Toegelaten te krijgen. Vanaf 1921 vroeg en kreeg de Belgische filmkeuringscommissie tal...