In de jaren dertig van de 20ste eeuw legde Michael Bachtin de basis voor de historische studie van de narratieve verbeelding. Zijn “historische poëtica” spitste zich toe op de verbeeldingsconstructies die hij tijdruimten of chronotopen noemde. Dit boek is een poging om de theoretische inzichten en suggesties van Bachtin te systematiseren en te verrijken met recentere theorieën uit de literatuurwetenschap. De aandacht gaat daarbij naar de kern van het chronotoopconcept, namelijk het “d...