Johan Huizinga (1872-1945) is zonder concurrentie de beroemdste Nederlandse historicus. Hij is tegelijk ook onnavolgbaar en vaak niet goed begrepen. Er is ook niet zo gemakkelijk samenhang in zijn werk te ontdekken. Zijn bekendste boeken, Herfsttij der Middeleeuwen (1919), Erasmus (1924), In de schaduwen van morgen (1935) en Homo ludens (1938) laten achtereenvolgens een historicus, een biograaf, een cultuurcriticus en een antropoloog aan het woord.

Toch is die samenhang er wel, misschien wel ...