De dood als erfenis / 1 / druk 1

"Het werd gelijk zijn laatste sprong van zijn leven. Als getimed sprong hij met zijn benen gestrekt ruggelings naar voren - voorlangs de trein. Terecht komend op het rechterbeen van de spoorrails. Ik zag zijn verwrongen gezicht voordat de trein hem doormidden zou rijden. Het was te laat - om nog te kunnen stoppen. Remmend reed ik over hem heen! De trein piepte en knarste in al zijn voegen.Remmen!Máár, het is de massa van de trein, die glijdend doorgaat. Nog net zag ik dat de omstanders die op het perron stonden, hun verbaasde gezichten van het voorval afwendden."Het was je eigen wil maar voor jou was ik uit jouw wilsbeschikking niet meer dan een verlengstuk, daarom voel ik me nu nog steeds door jou gebruikt. Het is al enige tijd verjaard, een kaart zullen ze toen gekregen hebben om te rouwen, als trauma is het voor mij nog steeds rouwen.