Vaarwel dan!

In de jaren zeventig werd het begrip linkse intellectueel doorvelen gezien als een pleonasme. Het was immers links dat deideeën had terwijl rechts slechts belangen verdedigde. Linkswas gericht op de toekomst, rechts op het verleden. Een rechtseintellectueel leek een contradictio in terminis aangezien hijbelangen behartigde van de heersende klasse en zijndenkbeelden daaraan ondergeschikt maakte.Dat er ook buiten het linkse kamp intellectuelen zijngeweest die uiterst interessante vragen hebben gesteld wordtduidelijk uit dit felle, tegendraadse boek van de opkomende enhelder schrijvende essayist Rob Hartmans. Of het nu gaat omNiccolo Macchiavelli, Edmund Burke, Carl Schmitt, Ernst Jünger,Johan Huizinga, Klaas Schilder of Wim Rietdijk, het zijn allendenkers die vingers leggen op zere plekken die de gemiddeldeprogressief het liefst met de mantel der liefde bedekt. De interessantedenkers in dit boek zijn niet meer bij rechts of links inte delen. Zij lopen in wezen vooruit op een structuele veranderingin het hele politieke en sociale grondvlak en in zekerezin ook op het afscheid dat deze intellectuelen hebben moetennemen van hun jarenlange invloed. Rob Hartmans meent echterdat er wel onderscheid mogelijk blijft tussen echte intellectuelenen zij die hun opdracht - het plaatsen van vraagtekens bijwat vanzelfsprekend is - verzaken. In dit boek komen zowel deechte als de valse intellectuelen aan het woord die samende kloof in beeld brengen en afscheid nemen van de karretjeswaarvoor zij zich hebben laten spannen. Hartmans, die regelmatigpubliceert in De Groene Amsterdammer en in HervormdNederland, werkt nu aan de geschiedenis van De Groene.