Het college Onderboek

Ik staarde hem na, mijn handen rond het tafelblad

geklemd. Ik wist niet dat ik zo kon haten. Ik klampte

me vast aan dat gevoel. Staarde naar de wonde aan de

binnenkant van mijn arm. Dit keer, eindelijk, zouden

de zaken niet gaan zoals hij dat wilde. Dit keer zou ik

beslissen wat er in mijn leven gebeurde.

We hadden hier niet moeten zitten. Ik had dit kunnen

voorkomen. Ik had anders en beter moeten kiezen.

Maar toen ik eerdere keuzes maakte, had ik geen idee

dat het tot dit zou leiden, tot deze keuze. Zal ik ooit

stoppen met me alleen al daarover schuldig te voelen?

Ik had beter moeten luisteren. Niet alleen naar wat er

gezegd werd, maar vooral naar wat verzwegen werd. En

nu zit ik hier en zwijg uit alle macht, in de hoop dat jij

het dan misschien verstaat.