Deesje moet voor een poosje naar halftante in de grote stad. Eigenlijk wil ze niet, maar dat heeft ze niet gezegd. Want ze zegt niet altijd meteen wat ze eigenlijk zeggen wil. En juist daarom loopt alles anders zodra Deesje de trein uit stapt. Ze rolt van het ene avontuur in het andere. Ze komt op televisie, en als ze niet vanzelf kwijtraakt, dan loopt ze weg!

In Veldwerk verzamelt Bernke Klein Zandvoort gegevens over haar relatie met de wereld. Ze neemt monsters van de blikken tussen mensen, bekijkt het verleden in vitrines en dan weer midden op straat, observeert de bedrading van onze lichamen en sociale verbanden, ontleedt de lagen waaruit haar eigen denken is opgebouwd. Steeds is haar vraag: hoe nemen we de wereld waar en welke rol spelen we zelf als actieve makers van die beelden?

Ze overleefden alles. De crisisjaren, de oorlog waarin ze vochten, onderdoken. Ze groeiden op in het interbellum, maakten de Watersnoodramp mee, de opkomende welvaart, emancipatiegolven. Ze traden – vijfentachtig jaar geleden – het klooster in, of trouwden met de handschoen. Ze zijn baron, of droegen kleding van de armenzorg en werden uitgefloten. Ze zijn honderd, en ouder, en ze weten (bijna) alles nog: de nieuwe generatie eeuwelingen.

Steffie van den Oord vroeg vijftien honderdjarigen h...

28 mei 2018. Tijdens een tumultueuze vergadering van de VN Veiligheidsraad in New York, gewijd aan de MX17-ramp, wordt onder de aanwezige journalisten het bericht verspreid dat hun Russische collega Grigori Moerasjko in Kiev is doodgeschoten. Een vriend van hem, de Nederlandse oorlogsverslaggever Nathan Haandrikman, besluit onmiddellijk van New York naar Kiev te vliegen om de weduwe bij te staan. Moerasjko blijkt te hebben samengespannen met de Oekraïense geheime dienst om de Russen te misle...

Toon Tellegen maakte voor deze bloemlezing zelf een keuze uit zijn allermooiste gedichten. Vanaf zijn eerste bundel tot aan zijn recentste dicht hij over ons, de mens, over het leven, de liefde, de twijfel en de dood. Soms zijn die gedichten ingetogen en melancholisch, dan weer spreken ze met uitroeptekens van hoop, verlangen en geluk. En steeds gaan ze over herkenbare gedachten en gevoelens, van het verdrietigste treurgedicht tot de gloedvolste liefdespoëzie.

Er is nog niets aan de hand. Maar als je de linzen op je bord aanziet voor uitvergrote kankercellen, begin je toch te twijfelen. De dichter in de poëzie van Iduna Paalman is angsthaas en riskmanager ineen, steeds zoekend naar het einde van de onvermijdelijke dreiging. Uit haar zinnen spreekt het gevaar je geruststellend toe, maar wat moet je geloven? Kun je een breuk echt uit een bot wegdenken, een schaafwond uit een tegel halen, een grom uit een hond? En wanneer is het afdoende? In scènes ...

Wat als je aan het einde van je leven beseft dat je slechts één jaar echt gelukkig bent geweest? Topdiplomaat Bernhard Wekman kijkt tijdens een nacht in New York terug op de jaren tachtig, toen hij kennismaakte met een groepje Haarlemse idealisten. Ze noemden zichzelf de Saamhorigheidsgroep, waren lid van de PPR of de PSP en doneerden 10 procent van hun inkomen aan projecten in de derde wereld. Ze volksdansten, knutselden en genoten van de natuur. Op geen enkele manier paste hij ertussen. T...

Ondanks een succesvolle energietransitie heeft de klimaatverandering doorgezet. De wereld zucht onder droogte, honger en geweld. Alleen in enkele stedelijke enclaves heersen dankzij strikte regelgeving vrede en voorspoed. Door de introductie van een regeneratietherapie kan de dood er zelfs eindeloos worden uitgesteld.

Bij Gustav, zelf een vooraanstaand regeneratie-specialist, loopt het tijdens zo’n verjongingskuur echter helemaal mis. In plaats van beeldloos onder zeil te gaan, droomt hij v...

Wat zou je doen, zei de buurman,

als je morgen in de keukenla

de ware liefde vond? Of om het

minder gek te maken, voor je deur?

Ik zei: meneer, ik zou er in de eerste plaats

zo goed als mogelijk voor zorgen

en ik zou orde scheppen, denk ik.

Alle vorken bij de vorken. En

de drempel zou ik schrobben

voor als het nog een keer gebeurt.

De jeugd, een liefde, de vitaliteit van ouders: alles is vluchtig, alles vervliegt. De tijd is ongrijpbaar – en toch doet Bart Moeyaert een poging hem in taal te...

‘Het water was ijskoud. Ik bibberde en vroeg of er wat warm bij mocht. “Nee,” zei je. “Dan werkt het niet. Ik ben koudbloedig.” Omdat het donker buiten de badkamer heel dicht op elkaar geperst zat, durfde ik niet zelf uit bad te gaan. Het enige wat ik kon doen was wachten tot jij weer op temperatuur kwam.’

Een moeder en dochter leiden een zwervend bestaan, een fabrieksarbeider droomt erover een tropische-vissenwinkel te beginnen, twee geliefden besluiten samen een huis te bouwen e...