Op een dag spoelt er een meisje aan in het dorpje Wammerswald. Alles wat ze bij zich heeft is één rode koffer. Het meisje is haar naam vergeten; daarom noemen de mensen haar de Vindeling. Ze bouwt een hut aan de oever van de rivier en een hoge wiebelwankeltoren. Kan niet, denken de mensen van Wammerswald. Ze moet toch bij iemand wonen. Maar bij wie dan? Bij Grote Jos? Dokter Hendrik? Bij de bakker met elf zonen?Of hoor zo'n meisje niet in een aardig dorp als Wammerswald? Misschien zorgt ze ...

Zo begint het. Met een jongen op een muur. Hij krast zijn naam in een steen. Vik, staat er.

Vik krijgt een groot pak, een pak met een wolf in. Maar… hij wil helemaal geen wolf. Mag ik dat beest? zegt een agent. Dan krijg jij een sportauto, of nee, je mag een koek! Of nee, Vik krijgt een oude emmer, een roeiboot of toch het paard van de koning? Alles kan.

Wie dit boek leest, mag het daarna ruilen voor een foto met veertig rovers!

Een tragikomisch verhaal over verwondering, over je vader missen, over een grote stad, over Leo.

Op een dag is Leo er niet. Zo begint het. Zijn mama legde geen briefje, de hond van de buurman blaft niet naar hem. Dus moet hij op zoek naar zichzelf. Gelukkig wil Max hem wel helpen. Want die is er zeker van: je bent er, zelfs als je er even niet bent. Het is het begin van een uniek avontuur, met een agente, een vogel, zijn papa, taart en een stuntman.

Een enveloppe in de brievenbus maakt een einde aan Elvis' saaie leventje bij zijn ouders. Elvis de Draak blijkt een oom te hebben, die hem bovendien uitnodigt op het verre eiland Mabazo! Elvis gaat op de uitnodiging in en komt in een wervelend avontuur terecht. Hij reist de halve wereld af, wordt achtervolgd door dokter Wankel en ontsnapt aan menseneters en levens gevaarlijke beesten. Maar hij maakt vooral kennis met Wub, de voorlaatste dronzel.

Elvis de Draak en de voorlaatste dronzel is een...

Zie je haar al zitten? Tikkend met haar voet, beetje naar voor gebogen. Het hondje dat onder de stoel ligt. Dat ze zou glimlachen, om zich heen kijken. ‘Is er iemand dood soms?’ Dat er wordt geknikt. ‘Ja.’ ‘Wie dan?’ ‘Jij?’ ‘Ik? O ja!’ Ze zou glimlachen en verlegen haar schouders ophalen. De verbaasde blik in haar bruine ogen. Dat al die mensen hier zijn, speciaal voor haar? Ook meneer en mevrouw Simmer? Zelfs iemand die op een koning lijkt. Dat ze haar tong uitsteekt naar...