With fifty-three paintings on paper Ed van der Kooy (The Hague, 1956) reflects on the current juncture, at which a volatile pandemic, racial riots and a persistent climate crisis dominate news reports. Sometimes the pictures are dark and intense. Sometimes they just appear to be idyllic, because there is a snake in the grass, disturbing the dream. In a painterly respect, too, nothing seems to be self-evident.

At his request, his daughter Floortje van der Kooy (The Hague, 1993) writes her refl...

De schilderijen zijn ijl en teder, de sculpturen krachtig en stoer. Transparant en concreet. Intiem en monumentaal. De tegenstellingen zijn groot in het oeuvre van Piet Warffemius (Den Haag, 1956). Toch liggen schilderijen en sculpturen dichter bij elkaar dan op het eerste gezicht lijkt.

De schilderijen beginnen bij observaties in de tuin, een park, altijd buiten in de natuur. Wat hem interesseert is het kleine. Dat enkele takje, met een blaadje, een knop, een vruchtbeginsel. Warffemius: ‘...

Met drieënvijftig schilderingen op papier reflecteert Ed van der Kooy (Den Haag, 1956) op het huidige tijdsgewricht, waarin een grillige pandemie, rassenrellen en een aanhoudende klimaatcrisis de nieuwsberichten bepalen. Soms zijn de beelden duister en heftig. Soms lijken ze idyllisch want schuilt er een addertje onder het gras dat de droom verstoort. Ook schilderkunstig blijkt niets vanzelfsprekend te zijn.

Op zijn verzoek schrijft dochter Floortje van der Kooy (Den Haag, 1993) bij enkele ...

Eind 1917 draagt het Teylers in Haarlem een groot aantal tekeningen en aquarellen van de Engelse Blanche Annie Douglas-Hamilton (1852-1927) over aan het Noord-Veluws Museum in Nunspeet. Hamilton woonde en werkte immers lange tijd in het nabije Elspeet.

De overdracht vormt de aanleiding voor uitvoerig onderzoek naar ‘de juffer’, zoals ze destijds in het Veluwedorp genoemd werd. Daardoor konden interessante en kleurrijke details worden toegevoegd aan de weinige kennis die we over haar hadden.

In Hamiltons leven duiken steeds twee vriendinnen op, ook actief in deze hoek van de Veluwe: schilder en naaldkunstenaar freule Ima van Eysinga (1872-1958) en bloemenschilder Chrisje van der Willigen (1850-1931...

Ze ademen een bedachtzame poëzie, de schilderijen van Edwin Smet (1972). Ze zijn teer van kleur, maar tevens bij tijden buitengewoon explosief. Geschilderd met acrylverf, die een geraffineerde zelfwerkzaamheid aan de dag legt en waar de schildershand niet alles over te zeggen heeft. Goedkope tape levert een onbetaalbare bijdrage.

We zien bomen. Nooit zijn ze alleen, altijd met meer. Er is ook vaak wel iets van een ven te zien. Maar zijn het daadwerkelijk landschappen? Hoe verhalend is het we...

Frank Hutchisons schilderijen bevatten tal van elementen, vormen, objecten, taferelen, die meer of minder rechtstreeks verwijzen naar de ons omringende werkelijkheid, maar daar tegelijk min of meer

afstand van nemen. Door de strakke ordening, door hun onderlinge samenhang, door de stilering,

bereikt hij een beeld dat geloofwaardig is, realistisch oogt en toch enigszins vervreemdend werkt.

Hutchison levert hiermee zodanig commentaar op de dingen dat we er anders naar gaan kijken. Hij

werkt sch...

Loes Ham - Schaduw van de Lichtval

Loes Ham (Rotterdam, 1953), maakt materieschilderijen, werk waarop door gebruik van een medium, pigment en minder voor de hand liggende materialen als zand, gips of papier een meer of minder krachtig reliëf ontstaat. Bij de totstandkoming speelt toeval een grote rol. Ham beschikt over een ezel, die ze kan kantelen waardoor het nog vloeibare medium in beweging komt en onverwachte vlakken, lijnen en oneffenheden ontstaan. Het is een proces van sturen en losla...

Het zijn vaak enigszins verloren plekken en al te gewone, banale dingen, die de aandacht trekken van Gies Backes (Venlo, 1977). Een ouwe caravan, een deels overwoekerde motorboot, een rijtje afvalcontainers, een gehavend stuk vloer, een perk agaven. Door de bijzondere penseelvoering herkenbaar, maar niet fotografisch scherp geschilderd in zich enigszins terugtrekkende kleuren. Mensen lijken er net voor de komst van de schilder te zijn vertrokken. Onwillekeurig stelt de kijker er zich geen gal...

Al sinds zijn studietijd aan de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (1984-1990) tekent en aquarelleert Herman Kuypers (Velden, 1965) stoelen. Althans stoelachtige objecten, want hoewel we de stoel in zijn meest klassieke vorm wel degelijk herkennen, zouden de meeste van zijn objecten in werkelijkheid als zitmeubel absoluut onbruikbaar zijn. Of zoals hij zelf zegt: ‘Sommige stoelen zijn misschien niet zo nuttig. Het gaat eigenlijk meer om de manier van denken.’

Geen ander meubel die...