De universitair geschoolde kunstcriticus was in Nederland tot in de jaren zestig van de twintigste eeuw een zeldzaam fenomeen. Kunsthistorici lezen, maar kijken kunnen ze niet, zo luidde lange tijd het oordeel onder critici. Vanaf medio jaren zestig eisten jonge kunsthistorici echter zelfbewust een plek op in de Nederlandse kunstkritiek. Met rake observaties en goed beargumenteerde stukken over de eigentijdse avant-gardekunst ontkrachtten ze de vooroordelen en inspireerden ze een jongere gene...