trek terug,

de knieën tot onder de kin, armen

als vleugels eromheen.

in deze houding kun je jezelf wiegen,

gebruik je de voeten optimaal,

rol ze af van hiel naar teen en terug.

er zijn veel mensen die zo jarenlang

in kelders zitten, ze rennen

hun eigen armen in, rollen zich op

als foetussen binnen de wand.

ze worden geboren

en plooien dan weer terug.

In haar vierde bundel dicht Sylvie Marie over verlies en een nieuw begin, en over alle houdingen ertussenin.

Waarom kijken mensen zo graag door het raam? Wat doet een raamlijst met het beeld dat erin verschijnt? Het stelt de dingen in perspectief. En het roept vragen op. In heldere en compacte poëzie laat Sylvie Marie zien hoe we verdriet en geluk beramen en er nooit helemaal in opgaan. We werpen zowel binnenskamers als buitenshuis een blik door het glas. Met altijd verlangen naar de andere kant.

in het begin waren we eindeloos

op elkaar en onder

in het donker had een dag niet meer om het lijf

dan...