Met zijn debuutbundel Melktanden (2010) maakte Martijn den Ouden meteen duidelijk waar het in zijn gedichten om gaat: spelen, associëren, verzinnen. Plezier maken in taal. Niet omdat de wereld zo plezierig is, want geweld en verderf ligt bij deze dichter om iedere hoek. Maar huist daarin niet evengoed de schoonheid? Juist. Trefzeker is Den Ouden in deze tweede bundel. Hij regisseert zijn personages, verzint hun avonturen, kneedt de beelden.

In de vierde bundel van Martijn den Ouden redekavelen twee entiteiten, Marna en de lezer, over de wijze waarop de schepping moet worden voltrokken. Alle materie ligt nog besloten in een onvoorstelbaar zware doos. Na talloze verwoede pogingen van de barmhartige Marna en de onbetrouwbare lezer om tot een compromis te komen, dreigt de doos uiteen te spatten. ‘dit is het begin / het begin is niet woest / of leeg / het begin is een onvoorstelbaar / zware doos / van onbepaalde afmetingen / waarin...

Tedere dieren, uitmiddelpuntige personages, verkleinwoordjes, vrolijkheid, ongerijmdheid. De gedichten in dit debuut van Martijn den Ouden ademen een enorme vrijheid. Ieder gedicht een luikje met verrassend uitzicht maar verkijk je niet! Soms opent zich een afgrond, happen soldatenkaken lucht, slaan verlangens stuk op donkere grond.

ik dacht dat het normaal wasdat iedereen ze zagde gekleurde contourendie van de mensen stralenmaar anderen zien ze nietzelfs mijn moederziet ze niet

Een dichter krijgt door een speling van het lot de rol van profeet toebedeeld. De grens tussen gedicht en profetie vervaagt en de dichter wordt gedwongen om zijn gedichten/profetieën uit te spreken. Hij gaat confrontaties liever uit de weg – zoals de profeet Jona –, maar is gedoemd eenzelfde lot te ondergaan als deze Bijbelse figuur.De echo v...