Paradijskou, stoppelland, ijzerappel, wiedsters en melksters: Jacques Hamelink neemt ons in deze bundel mee naar de boerengrond. Meer precies: zijn eigen Zeeuws-Vlaamse land van herkomst, het agrarische land waar twee landen met elkaar versmolten raakten. Over de watersnood en het geloof schrijft hij, over heden en verleden, over het legendarische en het actuele. Een rijke, grondige bundel, bloeiend en aards tegelijk.

Zoals er abstracte en figuratieve beeldende kunst bestaat, bestaat er ook abstracte en figuratieve poëzie. De gedichten van Jacques Hamelink behoren zeker tot die laatste categorie. Deze bundel, Solituden, songs, bevat, om een Hamelink passende formulering te gebruiken, naturele poëzie: open, aards en tastbaar. Er wordt ongekunsteld geminnekoosd en ouderwets gepedaleerd, in een wereld van ‘etapjes’, ‘treuzelfietsers’, ‘bufferland’ en ‘olmen’ – liefdesgedichten voor het voo...