‘Al lachend zegt de zot zijn waarheid’, luidt de volkswijsheid. Dat klopt. Maar op de Charlie-redactiekantoren hebben ze in 2015 de andere kant van de medaille leren kennen. Zodra humor stout wordt, tegen heilige huisjes schopt of taboes negeert, beseffen we wat die waarheid waard is.

Voor Johan Sanctorum een aanleiding om na te gaan wat humor en satire vandaag nog betekenen, nu de woke-ideologie en de cancel-cultuur om zich heen slaan. Terwijl men de banbliksems van de islam voor lief li...

Hoe verzamelen of ‘maken’ kranten het nieuws? Hoe gaat de openbare omroep, die van ons allemaal is, om met objectiviteit? Hoe hebben de commercialisering en de marketinglogica, na de ontzuiling, tot vervlakking geleid? Is er nog een verschil tussen De Standaard en De Morgen of wordt het steeds meer eenheidsworst? Wat met de

satirische pers, de betekenis van humor in de samenleving na 9/11?

Op welke manier sluipt de politiek correcte zelfcensuur in de redacties van kranten, weekbladen, tv-...

‘Het volk krijgt de leiders die het verdient, maar wel nadat die leiders eerst de domheid hebben georganiseerd, en retorisch alle uitwegen hebben afgesloten naar verandering.

En dan volgt het meest cynische antwoord van de kiezer op deze impasse: als er toch nooit wat verandert, als de democratie puur theater is zoals te voorzien en te verwachten, laten we ons dan tenminste amuseren met die narcistische clowns, hen treiteren, hen zien stun- telen en afgaan.’

In dit boek fileert Johan Sanc...

We leven in een democratie, er zijn Twitter en Facebook, maar hoe staat het nu echt met de vrije meningsuiting in Vlaanderen? Is er zoiets als een open debat, een parler vrai, of zijn er krachten die dat belemmeren? Zijn media, journalisten en opiniemakers bondgenoot van wie het vrije woord eert? Of handhaven ze mee de (zelf)censuur?

In januari 2015 was iedereen Charlie en gold het recht op vrije opinie en satire als onaantastbaar. Sindsdien zijn de heilige huisjes vertimmerd en slopen de tab...

In De langste mars brengt Johan Sanctorum zijn persoonlijke visie op de ’68-revolte die dit jaar een halve eeuw oud is. Hij neemt ons mee naar Leuven Vlaams en de woelige meidagen van Parijs in dat jaar, het iconische centrum van de beweging: wat bezielde de jongeren van toen en waar stonden ze echt voor? Een cocktail van hormonen, tedere anarchie, maoïstische rethoriek, authentieke sociale bewogenheid en, nu ja, ook wel een dosis verveling van de middenklassejeugd op het einde van de gold...