‘Eigenlijk maakt het niet uit waar Nicolien Mizee over schrijft, elke letter die ze op papier zet is de moeite van het lezen waard.’ – VPRO Gids

‘De existentiële aard van haar schrijverschap zie je terug in bijna elke zin: gedreven, nietsontziend, eerlijk,

zelfkritisch. Haar brieven doen vaak denken aan de dagboekaantekeningen van Frida Vogels: bij beiden zie je een vergelijkbaar vermogen om het persoonlijke getob in heldere, laconieke formuleringen en scherpe observaties te vatte...

"Ik heb maar één product en dat ben ikzelf. Mijn enige doel in het leven is om zo volmaakt mogelijk diegene te worden die ik voorbestemd ben te zijn. En daarbij gehoorzaam ik aan iemand die aanzienlijk hoger geplaatst is dan u, de directeur van de Sociale Dienst of welke werkgever dan ook, en dat is God."

"En jij kent Gods wil!"

"Dat is mijn enige levensdoel."

Kloosterziel keek me sprakeloos van woede en ergernis aan, en ik moet zeggen dat ik met hem meevoelde."

Voor God en de Sociale Diens...

Na het succesvolle De kennismaking, waarin Nicolien Mizee begint met haar faxen aan Ger Beukenkamp, verschijnt het vervolg: De porseleinkast (1997‒1998). Hierin maken we onder anderen kennis met het Orakel, dat in tegenstelling tot Ger wél met Nicolien in gesprek treedt en haar een zekere mate van geestelijke gezondheid helpt te bewaren.

'Ja maar Nicolien, jij hebt ook nooit helemaal jezelf kunnen zijn,' zei het Orakel laatst, 'het is niet eens een kwestie van inhouden, je weet gewoon nie...

Ook in het vierde faxboek wordt Ger Beukenkamp – en met hem de lezer – weer gezegend met faxen vol overpeinzingen en boude uitspraken, anekdotes, familiedrama, dagelijkse beslommeringen en levensgrote vragen. In dit deel van de verslavende faxen is alles zoals het bij een verslaving gaat: heerlijk hetzelfde en onmisbaar geweldig.

Naakt in de vliet springen. Heel hard gillen. Op de grond vallen en kermend door de modder rollen. Dat is wat Nicolien Mizee denkt als iemand haar goedbedoeld de snelste route probeert uit te leggen van A naar B. Mizee kampt al van kindsbeen af met een verlammende verdwaalkwaal. Dat maakt elke wandeling tot een schier onmogelijke opgave. Tot ze de beschikking krijgt over een TomTom en de route intypt naar de Zuidpier in IJmuiden.

Die wandeling kent maar één optie: heen en terug. Ze loopt t...

‘Eigenlijk maakt het niet uit waar Nicolien Mizee over schrijft, elke letter die ze op papier zet is de moeite van het lezen waard.’ – VPRO Gids

‘De existentiële aard van haar schrijverschap zie je terug in bijna elke zin: gedreven, nietsontziend, eerlijk,

zelfkritisch. Haar brieven doen vaak denken aan de dagboekaantekeningen van Frida Vogels: bij beiden zie je een vergelijkbaar vermogen om het persoonlijke getob in heldere, laconieke formuleringen en scherpe observaties te vatte...

Wanneer het leven je ineens toelacht, kan dat tot verwarring leiden. Onverwacht succes in het werk en een al even onverwachte liefde dwingen Marly Sanders tot het heroverwegen van oude familiewaarden en het betreden van onbekende gebieden.

In het op zichzelf staande vervolg op Toen kwam moeder met een mes, de alom bejubelde familiekroniek van Nicolien Mizee, zien we de Haarlemse familie weer terug in tijden van opbloeiende liefde en naderend afscheid. Terloops wordt er ook nog een familiegehe...

In de verhalen van Nicolien Mizee speelt de natuur, en de tuin in het bijzonder, een belangrijke rol. Of het nu om de tuin als lusthof gaat, als decor voor sisyfusarbeid of als pleidooi voor het kleine leven, in Het paradijs laat Mizee zien dat de tuin ons vooral veel over onszelf leert. Zeven geestige en fijnzinnige verhalen, over twee blauwebessenstruiken, een tuinfeest, over het identiteitsloze van tuinierkleding en de hagenpreek van een alternatief genezeres. Tijd om de tuin in te gaan!

In Licht bewoond eiland zijn we met de faxen aan Ger beland in het jaar dat Nicolien Mizees eerste boek, Voor God en de Sociale Dienst, verschijnt. En daarmee betreedt ze ineens de grote wereld: van boekpresentaties, interviews en andere afspraken. Dat alles leidt onvermijdelijk ook tot narigheid, of minstens tot twijfels die gedeeld moeten worden. Want de grote wereld is niet per se een plek waar Mizee zich graag ophoudt. Ze zoekt naar bezielde afzondering. Niet een onbewoond eiland, maar mi...

In Een licht bewoond eiland zijn we met de faxen aan Ger aanbeland in het jaar dat Nicolien Mizees eerste boek, Voor God en de Sociale Dienst, verschijnt. En daarmee betreedt ze de wereld van boekpresentaties, optredens en interviews. Dat leidt tot verwarring en twijfels die gedeeld moeten worden. Want de grote wereld is geen plek waar Mizee zich graag ophoudt. Ze zoekt naar bezielde afzondering: misschien geen onbewoond eiland, maar een licht bewoond eiland.